Πόσο απέχει η ζωή και οι πρακτικές των ανέργων, αλλά και οι πραγματικές αρχές παραγωγής τους από την εικόνα που διαμορφώνουν γι\' αυτούς, τόσο εκείνοι που καθορίζουν την εθνική πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας ή που αναλαμβάνουν την υλοποίηση αυτών των Εθνικών Σχεδίων Δράσης για Απασχόληση, όσο και εκείνοι που αναλύουν, ασκώντας κυρίως κριτική για την "ορθολογικότητα" των πολιτικών αυτών; Η απάντηση που επιχειρεί να δώσει η παρούσα εργασία είναι κρίσιμη, καθώς την τελευταία δεκαπενταετία οι πολιτικές απασχόλησης αλλάζουν όλο και περισσότερο τόσο τη μορφή όσο και τους σκοπούς τους, ορίζοντας τις αρχές που καθορίζουν τη νομιμοποίηση της έλλειψης εργασίας και της συνθήκης ύπαρξης χωρίς εργασία.

Βασισμένη σ\' ένα εμπειρικό υλικό που απορρέει τόσο από στατιστικές όσο και από ποιοτικές προσεγγίσεις, η παρούσα κοινωνιολογική ανάλυση των παραγόντων και μορφών εμπειρίας, συνείδησης και διαχείρισης της ανεργίας επιχειρεί να δημιουργήσει ρήξη με τη δογματική τάση των θεωρητικών κατασκευών και των πολιτικών εφαρμογών τους και να αποκαλύψει την όψη παρωδίας που προσλαμβάνουν οι εορταστικές πράξεις λατρείας των διαφόρων σχεδίων δράσης για την αντιμετώπιση της ανεργίας όταν έρχονται με την ίδια την πραγματικότητα των ανέργων.